Wyobraźcie sobie świat, w którym ludzkość jest tylko cieniem dawnej potęgi. Ziemia, kiedyś pełna życia i technologii, teraz skąpana jest w promieniowaniu, ruinach i zniszczeniu. Świat, gdzie każda roślina, każde stworzenie — a czasami i sam człowiek — może być wynaturzonym efektem katastrofy, jaką była wojna nuklearna. 238 lat po wybuchu to miejsce, gdzie osadziłem moje najnowsze opowiadanie, Swen i żywe trupy!
Namaste! Dzień dobry, moi przyjaciele oraz inne zbłąkane osoby. Prawdziwy świat Grzegorza ostatnio jest pełen pracy, życia, pracy i… przysypiania przed telewizorem. Jednak z radością znalazłem dziś chwilę, aby dla Was napisać! Zauważyłem, że nadużywam wykrzykników. Internetowi eksperci twierdzą, że należy ich używać z umiarem, bo efekt może się rozmyć, ale kiedy ja piszę, to wylewają się ze mnie emocje! No i cóż, przesadzam. Ale czasami po prostu muszę krzyczeć, żeby ktoś mnie usłyszał!
Czy bajki kiedyś były lepsze? Wiecie już, że jestem domowym kinomaniakiem. Zresztą zawsze byłem, od najmłodszego wieku uwielbiałem oglądać bajki! Co prawda, zachodnie bajki pojawiły się w Polsce dopiero w latach ’90 i to głównie na kasetach VHS, ale przyznaję, że starałem się wtedy nadrobić wszystkie zaległości! Złote czasy, kiedy w nasze domy wchodziły te wszystkie klasyczne kreskówki, były naprawdę wyjątkowe. Dziś, z perspektywy czasu, zauważam, że choć niektóre stare postacie z kreskówek pojawiają się w nowszych wersjach, to nie jest już to samo.
Na moich blogach wielokrotnie wspominałem o naszych dwóch świnkach morskich, Didi i Lunie, które są nieodłącznym elementem naszego zakręconego domu. Te małe, psotne buzie zasługują na to, by ich historie zostały tutaj uwiecznione. W końcu, jak każde dodatkowe dzieci w rodzinie, Didi i Luna wnoszą do naszego życia nie tylko radość, ale także całkiem sporo wyzwań.
Mam nastoletnią córkę, która jest prawdziwą artystką. Jej biurko to nieustanna przestrzeń kreatywności. Markery, szkicowniki, kleje w sztyfcie i zestawy farb – wszystkie te rzeczy mają swoje stałe miejsce, choć czasem trudno dostrzec tam porządek. Nożyczki, pocięte kartki i kawałki kartonów rozrzucone po podłodze to codzienny widok w jej pokoju. Zabawne jest to, że nasze świnki morskie wydają się być z tego powodu zadowolone, mając dostęp do mnóstwa nowych materiałów!
Nie jestem osobą, która dużo mówi, ale postanowiłem podzielić się kilkoma historiami z mojego życia, a może przede wszystkim zapisać je dla przyszłych pokoleń. Mam nadzieję, że kiedyś, gdy moje dzieci będą starsze, będą mogły wrócić do tych opowieści i zrozumieć, kim był ich tata. Choć dziś są w wieku buntu i mało co ich interesuje poza własnym światem, to ja doskonale pamiętam, jak sam byłem w ich wieku. Kto nie był nastolatkiem? Ja też kiedyś zbywałem historie rodzinne, a teraz wydzwaniam do moich 70-letnich rodziców, by dowiedzieć się więcej o przeszłości.
Uwielbiam filmy, naprawdę. Można śmiało powiedzieć, że jestem takim domowym kinomanem. Dlaczego domowym? Cóż, to proste. Nie przepadam za chodzeniem do kina. Za dużo ludzi, a ja nie lubię ludzi. W kinie spotkasz wszystko, czego nie powinieneś tam spotkać: święcące smartfony, głośny rechot, szeleszczące siatki pełne popcornu, a nawet biegające i wrzeszczące dzieci. Tak, troglodyci są wszędzie. Dlatego zostałem kinomanem domowym.
Kilka dni temu rodzice zaskoczyli mnie niezwykłym prezentem – wielkim pudłem pełnym starych klisz z negatywami zdjęć rodzinnych i nie tylko. Negatywy pochodzą z lat 80. i 90., a może nawet starszych czasów. To niesamowite, jak jeden przedmiot może przenieść człowieka w czasie o cztery dekady!
Gdzie, kiedy i jak zostałem naznaczony bliznami, to historie, które mogę opowiedzieć tylko ja. To historie i wspomnienia o zdarzeniach, które je stworzyły. Zawsze będę je mieć. Blizny zachowują moją przeszłość i stają się muzeami na moim ciele. Najciekawsze z tych historii powstały w latach 1988-1996, czyli na przełomie szkoły podstawowej i średniej, ale z biegiem czasu zapomniałem o dokładnych datach i chronologii.
Dlaczego bloguję? To pytanie towarzyszy mi od samego początku mojej internetowej przygody. Świat, w którym każdy może dzielić się swoimi myślami i przeżyciami z ogromną publicznością, wydaje się zarówno ekscytujący, jak i przerażający. Ale czy świat ma tyle odwagi, żeby wiedzieć o mnie wszystko?