26 kwietnia 1986 roku w wyniku serii ludzkich błędów, zaniedbań i wad konstrukcyjnych doszło do wybuchu w reaktorze elektrowni atomowej w Czarnobylu. Eksplozja była tak silna, że zabiła niemal cały personel i zniszczyła wszelkie dzienniki operacyjne, uniemożliwiając szybkie zrozumienie przyczyn katastrofy. Brak dowodów i świadków wywołał w Związku Radzieckim falę spekulacji, które w atmosferze zimnej wojny szybko przekształciły się w podejrzenia o zachodni sabotaż.

Władze ZSRR, pod presją KGB i wojska, rozpoczęły dezinformacyjną kampanię, obwiniając Zachód o celowe zakłócenie kluczowych obiektów infrastruktury. W ciągu kilku dni w całym kraju wzmocniono propagandę, przekonując społeczeństwo, że to NATO przeprowadziło atak. Stany Zjednoczone i ich sojusznicy zostali oskarżeni o sabotaż, co doprowadziło do wzrostu napięć międzynarodowych. Związek Radziecki, dążąc do pokazania swojej siły, zagroził mobilizacją sił nuklearnych, co rozpoczęło niekontrolowaną eskalację konfliktu.

Świat powoli zbliżał się do katastrofy. Członkowie NATO, świadomi swojej niewinności, zaczęli działania wywiadowcze i dyplomatyczne, starając się uspokoić ZSRR. Michaił Gorbaczow próbował powstrzymać kryzys drogą dyplomatyczną, ale jego wysiłki napotkały opór wewnętrzny. Siły KGB i wojska, podejrzewające sabotaż, przekonały radzieckich przywódców, że tylko silna, militarna odpowiedź ochroni kraj. Władza przeszła w ręce wojskowych, którzy ogłosili pełną mobilizację sił zbrojnych.

Napięcia wybuchły. W Europie Wschodniej rozpoczęły się konwencjonalne działania wojenne, które szybko przerodziły się w pełnoskalowy konflikt. Lotniska, bazy wojskowe, i infrastruktura komunikacyjna stały się celami pierwszych ataków. Ostatecznie, jedna ze stron użyła taktycznej broni nuklearnej, co wywołało reakcję łańcuchową. Wymiana setek, a może i tysięcy głowic nuklearnych spowodowała niewyobrażalne zniszczenia i globalne ochłodzenie klimatu. Radioaktywne pyły i sadza unosiły się w atmosferze, niszcząc ekosystemy i wprowadzając świat w nową epokę.

238 lat po tej katastrofie, świat zmienił się nie do poznania. Zrujnowane miasta i radioaktywne pustkowia pokrywają ziemię. Ludzkość, zredukowana do resztek, schroniła się w bunkrach, tunelach i podziemnych kompleksach, walcząc o przetrwanie w świecie pełnym niebezpieczeństw. Promieniowanie spowodowało mutacje w roślinach, zwierzętach, a nawet ludziach, tworząc niespotykane wcześniej formy życia. Ci, którzy przeżyli, zorganizowali się w małe społeczności, ukrywając się przed niebezpieczeństwami powierzchni.

Wśród nich jest Swen, urodzony osiem lat przed wielką wojną. Dzięki mutacji, która spowolniła proces starzenia się, w wieku 246 lat wygląda i funkcjonuje jak człowiek w średnim wieku. Nie pamięta już swojego pochodzenia, lecz jego długowieczność uczyniła go świadkiem upadku świata. Przez te wszystkie lata zdobył szeroką wiedzę o technologii i maszynach, którą wykorzystuje, by przetrwać. Naprawiając pompy, filtry i generatory, podróżuje po zniszczonej Europie i Azji, pomagając tym, którzy potrzebują jego umiejętności.

Ludzie znają go jako wędrowca – mężczyznę bez domu, który zawsze jest w ruchu. Dzięki swojej wiedzy i umiejętnościom Swen często pracuje w zamian za wodę, jedzenie czy schronienie, ale jego prawdziwym celem jest odkrycie, co pozostało ze świata sprzed wybuchu. Rusza na wschód, przez zniszczone pustkowia, gdzie czekają na niego nowe wyzwania i tajemnice dawnej cywilizacji.